Uważaj na sąsiadów swych, bo lubią dawać cynk

"Mówisz, że Twoje życie to pasmo ciągłych porażek. Że cały czas ktoś Ciebie ciągnie do dna. Że kolejny kieliszek wódki to nic takiego. Że jeszcze odbijesz się od tego. Że wyjdziesz na wyżyny. Że nie dasz się tak łatwo. 

Mówiłeś tak jeszcze rok temu. Ale teraz milczysz. Dlaczego? Czyżbyś znowu był zalany w trupa? Ach no tak... Jesteś zbyt bardzo zmęczony moją obecnością. Że robię Ci za sumienie. 

Nie chciałeś tutaj trafić, co nie? Jednak życie lubi nas wszystkich kopać w dupę. Nawet Ciebie. Sądzisz, że spotkało Cię nieszczęście. Że los jest dla Ciebie okrutny. Nie, mój drogi. Do tej pory los był za bardzo łaskawy dla takich jak Ty.  Sam siebie ściągnąłeś do tego piekiełka"

(fragment listu od matki)

Zazwyczaj każdy przedstawia się na samym początku. Wyciąga dłoń i klepie starą i znaną jak świat formułkę: "Cześć. Jestem XYZ". A później próbuje się zaprzyjaźnić z innymi ludźmi. Niestety nie jestem Każdy i nie mam na nazwisko Wszyscy. Pytasz mnie jak mam na imię. Nie bądź śmieszny. Tą formalność ogłaszam dopiero na koniec rozmowy. Że niby to nie kulturalne? Och, proszę Cię, zaraz popłaczę się ze śmiechu. Ze zrezygnowaniem kręcisz głową i przechodzisz do kolejnego pytania. Jak się tutaj znalazłem. Wyobraź sobie, że tego to nawet i ja nie wiem. Wyobraź sobie sytuację. Wracasz z imprezy, ale nie w nocy. Nad ranem i kładziesz się spać. Oczywiście wszystkie przedmioty w pokoju zbuntowały się i narobiły dużo hałasu. Kiedy obudziłem się w pokoju siedziała matka, która oznajmiła mi iście zajebistą nowinę. Zostałem przeniesiony do szkoły dla trudnej młodzieży, czaisz to? Bo ja niestety nie.

Czy to nie dziwne jak długo mi się przyglądasz? Jak biegam, jak chodzę, jak leżę czy siedzę. Naprawdę jestem aż takim zjawiskiem, które warto jest oglądać? Mówisz, że mam długie włosy. Owszem, hodowałem je kilka lat. Naprawdę było ciężko, bo za każdym razem moja rodzina patrzyła się na mnie jak na dziwadło. W szkole nauczyciele, gdyby tylko mogli, to z pewnością wzięliby nożyczki i obcięliby je na krótko. Jednak i ta sztuka wymagałaby od nich poświęcenia. Nie należę bowiem do najniższych osób. Metr dziewięćdziesiąt wzrostu pieprzonego dziwadła. Jakieś siedemdziesiąt kilogramów skóry i kości. Mało, co nie? Raczej dlatego, że czasami jem tylko listek sałaty na dzień, a drugiego potrafię wepchnąć w siebie kilka obiadów, podbierając od czasu do czasu coś koledze z talerza.

Spoglądasz mi w oczy. Naprawdę tego nie rozumiem. Czy jesteś aż tak głupi, czy aż tak odważny, aby to robić. Jedyne co mogę teraz zrobić, to wpatrywać się w Ciebie pustymi, brązowymi, spragnionymi alkoholu oczami. 

Kolejną rzeczą, którą przykuwa Twój wzrok są tatuaże i ubrania. Tatuaży mam sporo, a większość była robiona po pijaku. U kumpla na chacie. Nie wierzysz? Zapytaj się go. To samo Ci odpowie. Według mnie najlepszym z nich jest ten z napisem "Youth Gone Wild". Pierwszy, zawsze podobno jest najlepszy. 

Nadal nie rozumiem Ciebie... Dlaczego tak się przyglądasz. Czyż nie wyglądam jak normalny człowiek? Mam dwie ręce, dwie nogi, oczy, usta, nos... Że co mówisz? A, że te ubrania wyglądają niczym zbroja. Owszem. Kiedy ojciec po raz kolejny pobił mnie... Nie, nie chcę tego wspominać. Skórzaną kurtką przykryłem blizny i siniaki, a na nogi założyłem glany. W takim odzieniu czułem się lepiej. Tak, to moja zbroja. Jestem pieprzonym rycerzem dwudziestego pierwszego wieku. No, może trochę zapijaczonym, ale z krzyżykiem na szyi.

Ogólnie to sądzę, że jestem dobrym człowiekiem. Dlaczego mnie pytasz, czy ja siebie słyszę? Słyszę siebie doskonale. I nadal potwierdzam, to że jestem dobry. Tylko czasami jak ktoś mnie wkurwi to staję się nieprzyjemny. Nie, nie chodzę i nie szukam zaczepki. To ona szuka mnie. Mówisz, że omal kogoś nie pobiłem na śmierć? Jak zasłużył to i dostał. Nie trzeba było mnie drażnić. Dziwi mnie fakt, że kiedy inny widzą mnie, jak wyłażę z siebie, to zamiast iść w swoją stronę, to dolewają oliwy do ognia. 

To ta moja zła strona. Nerwowość i porywczość. Bezczelność... Nie... To nie jest bezczelność. Dlaczego mylisz pojęcie dobitnej szczerości z bezczelnością? Ach, bo przecież to boli ludzi, jak ktoś im powie prawdę. Przecież w dzisiejszym świecie ludzi karmi się kłamstwami, które tak gładko przechodzą przez nasze gardła. 

Kiedyś miałem kota. Czarnego z białymi skarpetkami. Jednak dla moich sąsiadów to się nie spodobało. Otruli Nicka. Był taki ufny wobec innych. Łasił się do każdego jak jakaś mała kurewka. Ale nauczył mnie jednego w swoim krótkim żywocie. Że nie można ufać drugiemu człowiekowi. Bo nie wiadomo kiedy i gdzie wsypie Ci trutkę do piwa. Dlaczego wpajasz mi, że ludzie tacy nie są? Przecież sam gdybyś mógł, to nie siedziałbyś teraz tutaj, tylko miałabyś swój piękny gabinet w poradni psychologicznej, gdzie na drzwiach wisiałaby tabliczka z Twoim imieniem i nazwiskiem. Nadal chcesz mi powiedzieć, że robisz to bezinteresownie? Nie sądzę. 

Kiedyś lubiłem się śmiać. Byłem radosnym, irytującym dzieciakiem, którego wszędzie było pełno. Dzisiaj pozostało tylko jedno: irytujący. 

Miło mi się rozmawiało z Tobą, pani psycholog, ale spójrz na zegar. Jego nie oszukasz. Nasza rozmowa dobiega już końca. Wiesz o mnie sporo, ale z drugiej strony nie wiesz o mnie nic. Zobaczyłaś wiele, ale czy jesteś pewna, że byłem z Tobą szczery? A co jeżeli, jestem dobrym aktorem, który dobrze wykorzystuje swoje umiejętności i nakarmił Ciebie stekiem bzdur? Że to wszystko nie było wyssane z palca? Ludzie kiedy chcą to potrafią grać tak, że nawet nie odróżnisz co jest fikcją, a co rzeczywistością. 

Nikt z nas nie lubi być oszukiwany, ale cały nasz świat ma podłoże zbudowane na kłamstwie. Widziałem oszukane sfory, ale ja ich się nie boję. Dlaczego sądzisz, że nie znam życia? Sugerujesz to dlatego, że mam dopiero osiemnaście lat? Błędna sugestia. Pójdź na dzielnicę, w której się wychowywałem i przetrwaj tam tydzień, mając w portfelu jedynie stówę. A zobaczysz tam rzeczy, o których co niektórzy nie mają pojęcia. Zobaczysz mój świat i może spróbujesz mnie zrozumiesz... 

Na sam koniec pytasz mnie o imię... Uśmiecham się lekko w Twoją stronę, po czym rzucam krótkie: 

Mów mi Will.

William Ray || lat osiemnaście || urodzony 30 września 1995 roku || pieprzony alkoholik i pan 'ciężka pięść' || Sex, drugs and rock & roll || Nie oglądaj się za siebie, bo Ci z przodu ktoś przyjebie || Miał kiedyś zespół, ale na większości prób chlał z kolegami na potęgę || W szkole jest od roku || Zamieszkuje pokój o numerze 13 || Klasa o wydziale artystycznym, emisja dźwięku, wokal || Terapia odwykowa: Alkoholizm || Terapia psychologiczna: Zaburzenia odżywiania.

[W cytacie: "King" T. Love. Na zdjęciach: Sebastian Bach. Wątki i powiązania: TAK. Długość wątków: średnia. Przynajmniej pięć zdań.]